Dag 7 naar Rome (81 km.)

Deze ochtend lag ik ongeveer 25 kilometer achter op mijn schema omdat ik op 10 km. afstand van Heidelberg overnacht heb en de route in Neckarhausen (na Heidelberg) weer moest oppikken. En dat was in totaal dus 25 km. Ik besloot dat de geschreven etappes niet heilig- en zeker niet bepalend zijn. Het lukt nou eenmaal niet om de overnachtingen en de etappes te synchroniseren. Maar goed, ik reed deze ochtend over het universiteitsterrein van Heidelberg. Ik word daar wel vrolijk van. Dat is een wereld naast de wereld, als je begrijpt wat ik bedoel. Een grote krioelende bende energie. Voor negen uur al een groot beach volleybaltoernooi. Ik werd voorbij gereden door studenten op een elektrische step. Ik heb ze in Frankrijk en Londen gezien. Gewoon als vervoermiddel. Hier in Heidelberg zie je ze overal net als de elektrische scooters in Eindhoven. Maar in Nederland zijn ze verboden. Ik kan niet begrijpen waarom. Het is een veel betere en leukere oplossing dan al die scooters. Er kan maar weinig aan kapot en de mensen gebruiken ze graag. Ze zijn ook niet zo dominant aanwezig als ze niet gebruikt worden. Ik ben helemaal om en stem voor de stepjes. 

Het is genieten als ik door Heidelberg rijd. De temperatuur is nog redelijk en de uitzichten geweldig. Ik verkeer een beetje in een euforisch stemming omdat het allemaal zo goed gaat. Ik fiets hier toch maar als iedereen aan het werk is. Ik hoef dat niet meer en kan hier echt van genieten. Waauuw wat een dag. Ik neem me voor de hele etappe te doen want het lijkt me in deze stemming "een walk in the parc" zoals mijn Engelse vrienden zeggen. Een eitje. Hier nog even de brug en de burcht van Heidelberg. 

Dan, na Neckargerach komt de man met de hamer. Na steeds terugkerende flinke klimmetjes, waarin ik steeds terug moet naar de laagste versnellingen, voel ik de kracht uit mijn benen verdwijnen. Op is het, weg is de kracht. Het voelt helemaal verzuurd. Na Neckargerach neem ik in de schaduw van een boom een pauze en besluit het hierbij te laten. Ik boek een hotelletje in Hassmersheim. Die laatste 9 km. om in het hotel te komen zijn zwaar, heel zwaar. Dit komt ook omdat we geen fietspad is en je dus op de doorgaande weg aan het fietsen bent. Dit is een angstaanjagende ervaring. Iedere auto of vrachtwagen lijkt je te kunnen raken. Ik besluit dat het tijd is voor een rustdag. Ik heb een hotel geboekt met uitzicht op de Neckar. Waar genoeg te doen is en waar ik een duik in de Neckar kan nemen.

Heb nog een gedeelte van de tweede vrije training van F1 hier op het terras gezien. Mooi dat ik dit op mijn tefoon met de Ziggo app kan zien. Ik denk dat ik me hier wel een extra dag kan vermaken. 

Dus geen routekaart voor morgen. Ik laat van me horen.