Dag 6 naar Anhee-sur-Meuse

Wat een gezellige en fijne mensen zijn Jean en Therese. Gisteren voor etenstijd gingen ze nog even zwemmen in de Maas die voor de deur stroomt. Dat is voor hen een vast ritueel met warm weer, en liefst met de kleinkinderen. We hebben daarna lekker gegeten en ik ben om 19:30 naar mijn kamer gegaan. Voor half tien uur sliep ik op het palletbed. Vanmorgen hebben we weer samen ontbeten en toen was het tijd om afscheid te nemen van deze gastvrije mensen. Het was goed, meer dan goed. Hartelijk bedankt want ik heb ervan genoten. Vandaag dus naar Anhee-sur-Meuse, dat ligt een paar kilometer voor Dinant. Het tien over acht en ik loop vandaag 20 kilometer. 

Het lopen gaat na 1 kilometer redelijk maar vrij langzaam. Dan komt er een oudere dame naast me lopen en begint in rap frans te kletsen en ik kan eruit opmaken dat ze weet waar ik naar toe ga. Ze vraagt bezorgd of ik nog ver moet (denk ik). Ik vertel haar mijn bestemming voor vandaag en ze wenst me een bon camino. Ik denk dat ik de taal wel weer redelijk kan verstaan als ik hier nog 2 maanden rond huppel. Dan kom ik een betonnen schip in een tuin tegen.

Terwijl ik er een foto van maak vraag ik aan een voorbijganger Wat het moet voorstellen. Het blijkt een zwembad te zijn. De eerste pauze neem ik om 11 uur op een bankje aan de Maas. Hoog boven me op de rotsen is een leuke villa gebouwd met een waarschijnlijk spectaculair uitzicht.

Ondanks mijn trage tempo ben ik op de helft en dat valt me niet echt tegen. Het lopen gaat redelijk en het lijkt me dat ik over een paar dagen wel weer beter met mijn achillespees overweg kan.

Ik kom wel steeds meer tot de conclusie dat ik mezelf enorm verwaarloosd heb en eigenlijk zeer slecht voor mijn lichaam gezorgd heb. Ik baal er enorm van dat ik dit heb laten gebeuren. Een voornamelijk zittend leven achter een bureau of in de auto is funest voor een geboren luilak zoals mij. Als ik een paar dagen moet lopen zoals nu, dan gaat dat al niet zonder problemen. Mijn lichamelijke toestand past  niet bij mijn geestelijke toestand. Ik voel me te jong voor dit versleten lijf. Sorry om te zeggen maar zo voelt het nou eenmaal. Ik heb me voorgenomen dat ik dit niet meer laat gebeuren. De komende maanden hoop ik de aangerichte schade wat te kunnen herstellen. Ik hoop dat als ik in Santiago ben me weer sterk zal voelen en dat het evenwicht terug is. Vervelend praatje, dat weet ik maar ik wordt er wel keihard mee Geconfronteerd. Ik zal het niet vaak meer ter sprake brengen totdat ik vind dat ik op dit gebied flinke vooruitgang heb geboekt. Tijd om weer te gaan lopen en ik wil over een uurtje ergens een terrasje pikken waar ik een kop koffie kan krijgen.

Heel vreemd maar het is me niet gelukt om ergens een terras te vinden. Wel heb ik weer een enorm vreemde tocht gekregen van Map.Me. De route voerde door een school en de deuren waren ondanks de vakantieperiode gewoon open.

Daarna ging ik de berg op waarop een erg linke afdaling kwam.

Uiteindelijk liep ik langs het spoor over een mini wandelpad.

Hierop volgde een mini tunneltje. Ik moest bijna kruipen.

Maar om half vijf gearriveerd op mijn slaapadres. Ik ben doodmoe de douche ingesprongen en er kletsnat van de hitte weer uitgekomen. Wassen doe ik morgen wel. Nu even tijd om niets te doen.