Dag 16 naar Rome (rustdag)

Gisterenavond iets geweldigs meegemaakt. Ik ging een hapje eten hier om de hoek. Eerste restaurant wat ik tegenkwam. Restaurant Adler. Klinkt niet erg Italiaans maar dat komt omdat ik hier in Zuid Tirool ben. Dus eigenlijk nog steeds Oostenrijk. Tijdens de 1ste WO is dit gebied bij Italië getrokken en de mensen spreken nog steeds grotendeels Duits. Dit was destijds natuurlijk voor de mensen hier een ramp. Maar er was ook een voordeeltje want de laatste decennia is hier de Italiaanse keuken de Oostenrijkse binnengeslopen. Dat is in ieder geval voor mij goed nieuws. Nu ik de grens over ben begint het eten weer ergens op te lijken. Laten we eerlijk zijn want de Duitse en de Oostenrijkse keuken zijn nou niet echt publiekstrekkers. Maar goed terug naar restaurant Adler, ik had als voorgerecht "pasta di casa". Een klein beetje penne met wat onduidelijk spul erdoor werd in een mooi bord voor me op tafel gezet. De Italiaanse ober bleef staan en naar me kijken. Ik kijk hem vragend aan. Hij zei, proef even. Heb je dat ooit meegemaakt, alsof hij twee weken op dit gerecht had geoefend en ik de proefpersoon was. Ik moest lachen, maar meteen bij de eerste hap dacht ik YES, this is it. Je kunt nergens pasta eten zoals in Italië. Je wordt er helemaal vrolijk van want koken is een kunst hier.  Hij zag goedkeurend mijn reactie en tevreden liet hij me eten. Ik kijk even later naar de grote tafel naast me en daar zitten 5 mannen met dezelfde ober te discussiëren over welke wijn er bij het bestelde eten hoorde. Hun vrouwen hielden even op met praten, want hier werden belangrijke zaken besproken. De ober was het niet eens met de keuze van zijn klanten. Volgens mij kwam hij met allerlei argumenten. Helaas sprak hij Italiaans en kon ik het niet helemaal volgen. Geweldig vind ik dat. Dat is spektakel waar ik van kan genieten en in Nederland zou dit niet gebeuren. Hier mag dat, nee ik moet zeggen, hier wordt het op prijs gesteld, en de ober won. 

Ik was eens met Margareth in London in een Grieks restaurant. De zeer gepassioneerde eigenaar zei dat we geluk hadden want we waren zomaar in het beste restaurant van London binnengelopen. Ik mocht hem meteen want hier stond een vent die voor zijn zaak stond. Wij lieten ons adviseren en toen vroeg hij wat ik wilde drinken. "Doe mij maar een kop koffie", zei ik.  Hij keek me geschrokken aan en zei. Je denkt toch niet echt dat ik mijn eten laat bederven door je vooraf koffie te geven. Nee, dat gaat niet door. Drink wijn of iets anders, maar geen koffie, daar begin ik niet aan. Dat is me altijd bijgebleven. Mensen met, in dit geval, een passie voor koken maken je gelukkig. 

Zo ben ik gisteren ook gelukkig gemaakt met dat heerlijke eten. Ik dacht later op weg naar mijn hotel hoe het kwam dat er geen file stond voor dat restaurant. Waarom had hij geen 5 sterren. Maar ondanks het ontbreken van de file en de sterren stond daar wel een geweldige vent die helemaal gelukkig was in zijn situatie. En wat krijg je daar een vrolijk humeur van.

Ik wilde jullie dit niet onthouden want zeg nou zelf hoe vaak overkomt je nou zoiets.

Maar goed vandaag een lekkere luierdag. Een paar uurtjes langs het Lago Di Resia gefietst. Het eerste meer dat je tegenkomt in Italië, tenminste als je over de Reschenpas Italië  binnenkomt. Een bakje koffie gedronken. Van het geweldige uitzicht genoten. Eigenlijk zit ik gewoon te wachten op de F1. Om 12 uur vandaag pas de kwalificatie gekeken die gisteren al gereden was. Lang leve Max Verstappen en lang leve de Ziggo App waarmee je programma's kunt terug kijken. 

Nou Max heeft gewonnen. Blij, blij, blij. Om 18:00 voetbal en dan is mijn dag weer goed geweest, als ze tenminste winnen. Morgen ga ik anderhalve route fietsen denk ik. Ik wilde hier in Reschen stoppen omdat dat het hoogste punt is in Italië. Daarna 2 dagen met enkele grote afdalingen. We zien het wel. Het was een mooie dag en ik wens jullie een fijne avond.